O radzeniu sobie ze słabościami, uważnym obserwowaniu przyrody, niepowodzeniach podczas grzybobrania z Anną Popek, dziennikarką, prezenterką telewizyjną i radiową, rozmawiał Aleksander Piński.
Z Przemysławem Babiarzem prowadziła pani w TVP „Wielki Test o Lesie”, którego współorganizatorem były Lasy Państwowe. Czy czegoś nowego się pani z tego teleturnieju dowiedziała?
W czasie programu uważnie słucham pytań i próbuję w myślach na nie odpowiadać. Ale przede wszystkim obserwuję reakcję ludzi i staram się, by wszystko szło zgodnie ze scenariuszem. Z programów nawiązujących do przyrody, w których brałam udział i z których dużo się dowiedziałam, zapadł mi w pamięć także emitowany w TVP serial „Ocalony świat” (program powstał w projekcie LIFE+ realizowanym przez LP – „Ochrona różnorodności biologicznej na obszarach leśnych, w tym w ramach sieci Natura 2000 – promocja najlepszych praktyk” – red). W odcinku tej serii zatytułowanym „Pełzająca mądrość” byłam gościem Grzegorza Miśtala. Było to bardzo interesujące doświadczenie.
Pamiętam, że – jak na złość – żaden żółw nie chciał się wtedy pokazać i jeździliśmy w ich poszukiwaniu kilkadziesiąt kilometrów. W końcu trafiliśmy na podmokły teren – bo na takim żyją żółwie, a tam sceny trochę jak z filmu science fiction.
Ma pani na myśli, że krajobraz był jak w filmie katastroficznym?
Bynajmniej. Bujna przyroda, a w niej ludzie z intrygującym sprzętem dźwiękowym: słuchawkami, antenami i odbiornikami do nasłuchiwania odgłosów z nadajników przyczepionych do żółwich karapaksów. To właśnie byli poszukiwacze żółwi. Żółwiom, gdy tylko się urodziły, przyczepiono lokalizatory, i po bodajże roku ochotnicy próbowali je odnaleźć, namierzając ten sygnał. Ponieważ był słaby, to musiano go bardzo wzmocnić, co powodowało kakofonię.
Do żółwi pojechaliśmy na Polesie, a w poszukiwaniu węży – w Bieszczady. Dwa, trzy dni spędzaliśmy na realizacji poszczególnych odcinków. Nigdy nie zapomnę tego widoku, gdy gospodarz otworzył ul, a tam, zwinięte w kłębki, między pszczołami wylegiwały się trzy lub cztery węże Eskulapa, jedyne polskie dusiciele. Jeśli ktoś nie jest oswojony, to taki widok robi olbrzymie wrażenie.
Naprawdę trzy, cztery węże w jednym miejscu potrafią tak zapaść w pamięć?
Pamiętam ten widok do dziś może dlatego, że było to ciekawe doświadczenie poznawcze. Nie sadziłam, że węże żyją w takiej symbiozie z pszczołami. Potem gospodarz zaprowadził nas do miejsca, w którym składowano drewniane wióry z pobliskiego tartaku. Węże Eskulapa lubią ciepło, dlatego wylegiwały się między kawałkami desek i wiórami. Kiedy podeszliśmy bliżej, zobaczyliśmy, że było ich tam kilkadziesiąt. Ruszyliśmy kijkiem sporej wielkości kopiec, a wtedy węże zaczęły się rozpełzać. Wrażenie niesamowite.
Może węże nie są odbierane jako najprzyjemniejsze zwierzęta, ale mam wrażenie, że większość pani doświadczeń z polską naturą była pozytywna?
Gdy mówimy o przyrodzie, to kojarzy nam się z łagodnością. Ale natura ma też swoje drugie oblicze, o którym warto pamiętać. W czasie kręcenia „Ocalonego świata” jeden z bohaterów odcinka z Bieszczad opowiadał nam o tym, jak wilki rozszarpały jego psa, gdy poszedł na obchód. Innemu gospodarzowi wilki zaatakowały konie.
Ostatnio jeden z leśników, który był gościem w prowadzonym przeze mnie programie, opowiadał, jak jego kolega leśnik zauważył w środku lasu niedźwiedzia. Próbował się cicho wycofać, ale nie zauważył, że znalazł się między niedźwiedzicą a jej młodym. Niedźwiedzica zaatakowała go, pazurami rozorała głowę. Tak więc idąc do lasu, warto mieć świadomość takich i innych zagrożeń, być ostrożnym.
Urodziła się pani i wychowała w Bytomiu. Śląsk raczej nie kojarzy się z naturą i lasami. Czy w dzieciństwie miała pani duży kontakt z przyrodą?
Akurat to, że w Górnośląskim Okręgu Przemysłowym zaczęto wydobywać węgiel, uratowało całe połacie lasów, które wcześniej były wycinane, by mógł rozwijać się przemysł hutniczy. Węgiel zastąpił drewno jako opał i dzięki temu wiele kompleksów leśnych się ostało. Prócz tego robiono nowe nasadzenia, mamy teraz piękny park w Chorzowie czy rezerwat Segiet pomiędzy Bytomiem a Tarnowskimi Górami.
To są potężne połacie zieleni. Tam można do woli spacerować i odpoczywać. Ślązacy bardzo sobie cenią te miejsca. W samym Bytomiu jest także park miejski z ciekawymi gatunkami drzew, pięknie zagospodarowany. Park ma starannie zaplanowany układ, w tym między innymi mostki nad stawem, alejki, przejścia, architekturę drewnianą, dawniej były tu też specjalne miejsca dla zwierząt.
Mieszkała pani niedaleko tego miejsca?
Tak, ten park znajdował sie tuż koło mojego domu i jako dziecko bywałam tam codziennie. Zresztą dzielnica, w której mieszkałam w Bytomiu, także była pełna zieleni.
Im bardziej industrialny był krajobraz, tym bardziej ceniono drzewa i zieleń, miejsca dające odpoczynek. Mieszkańcy faktycznie o tę zieleń dbali, np. uprawiając własne ogródki działkowe. Poza tym rodzice pilnowali, byśmy razem z siostrą regularnie wyjeżdżały na wakacje, na wczasy pod gruszą, i przebywały na świeżym powietrzu. Bywaliśmy wtedy między innymi w Małopolsce.
Kiedy przeprowadziła się pani ze Śląska w okolice Warszawy, to wybrała na miejsce zamieszkania Podkowę Leśną. To miasto ogród, w którym są trzy rezerwaty przyrody. Czy właśnie obecność drzew i zatopienie w przyrodzie miało wpływ na wybór akurat tego miejsca zamieszkania?
Dokładnie tak było. Podkowa Leśna to zielone miasto z piękną przedwojenną historią. Mieszkałam w kameralnym miejscu, z dala od wielkomiejskiego gwaru, ale jednocześnie mogłam dojeżdżać do pracy do stolicy. Uznałam, że to doskonałe miejsce, by wychowywać dzieci.
Obecnie moje córki są już dorosłe i mieszkają samodzielnie, a ja się przeprowadziłam do kamienicy w centrum Warszawy. Ale ciągle z przyjemnością wracam w okolice Lasu Młochowskiego. Regularnie bywam w kościele w Podkowie Leśnej i odwiedzam znajomych, którzy tam mieszkają.
Zawsze polecam to miejsce tym, którzy chcą mieć bliski kontakt z przyrodą, choć ostatnio w weekendy jest tam dość tłoczno. Ale Las Młochowski jest duży i pomieści wiele osób. Ciągle można znaleźć w nim spokój i ciszę.
Wspomniała pani, że córki są już dorosłe. Jedna z nich, Oliwia, studiowała ekologię w Holandii. Skąd u niej takie zainteresowania?
Oliwia od dziecka interesowała się przyrodą. Później wychowywała się w takim ekologicznym, zanurzonym w lesie miejscu jak Podkowa Leśna. Tam świat przyrody i codzienne życie doskonale się przeplatają. Teraz Oliwia pracuje w Holandii jako konsultant do spraw zrównoważonego rozwoju i zmian klimatycznych. Dba o to, by przedsięwzięcia biznesowe były realizowane w harmonii z przyrodą. Mam wrażenie, że jej praca idealnie współgra z jej zainteresowaniami i osobowością. To prawie jak powołanie.
Ostatnio modne są tak zwane leśne kąpiele, czyli po japońsku shinrin-yoku. To swego rodzaju zanurzenie się w lesie, odbieranie go wszystkimi zmysłami i z pełnym zaangażowaniem. Czy brała pani udział w takiej praktyce?
Czytałam kilka publikacji na ten temat. To wiąże się tak zwaną uważnością, czyli maksymalnym skupieniem się na teraźniejszości, na tym, co w danej chwili robimy. I ma to wiele sensu. Bo skoro już jesteśmy w lesie, to warto przyjrzeć się temu, co jest dookoła nas, popatrzeć, jakie drzewa nas otaczają, dosłownie dotknąć przyrody. A nie siedzieć z nosem w komórce czy głową w chmurach.
Myślę, że takie podejście, czyli skupienie na tym, co akurat robimy i przeżywamy, może być przydatne w każdej dziedzinie życia. Czasami spaceruję po warszawskich Łazienkach i mam wrażenie, że moje spacery i to, jak odbieram przyrodę, mogą być bliskie istocie shinrin-yoku. Ale sądzę, że po prostu odczuwanie przyjemności ze spaceru jest tym samym, tylko ma inną nazwę.
A czy jest jakieś drzewo, które jest pani wyjątkowo bliskie?
To zabawne, bo w pracy magisterskiej na polonistyce Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach pisałam m.in. o dębach – tytuł mojej pracy brzmiał „Pokłady genealogiczne w poezji Zbigniewa Herberta”. Analizowałam w niej wiersz, w którym występował wątek drzew.
Podczas pisania pracy musiałam się również czegoś więcej dowiedzieć o dębach, które od zawsze były traktowane jako drzewa mocy. To wokół nich zbierali się nasi słowiańscy przodkowie, zwłaszcza w ważnych momentach –przed bitwami albo podjęciem rokowań. Według ich wierzeń to drzewo pobudzało takie cechy, jak odwaga, wiara w siebie, siła. Nie bez powodu mówi się „silny jak dąb”.
Co jakiś czas słyszymy o kolejnych podpaleniach pomników przyrody, ostatnie miało miejsce pod koniec października, wtedy podpalono 500-letniego Cystersa. Co pani czuje, kiedy słyszy o takich wydarzeniach?
Bardzo mnie to boli i jest to niemal fizyczny ból. Myślę o tym, jak długo te drzewa rosły, jakich historii były świadkami. Wiem, że tego nie da się szybko odtworzyć.
Na Śląsku dbaliśmy o drzewa, bo widzieliśmy, jak może wyglądać krajobraz przeorany przez przemysł ciężki. Widzieliśmy, jak zieleń „uzdrawia” ludzkie relacje i jak wzbogaca najbliższe otoczenie. Moja mama koło swojego rodzinnego domu w Bytomiu posadziła mały krzaczek bzu i ten bez do dziś tam rośnie. Ja poszłam w jej ślady i w Warszawie zorganizowałam akcję zazielenienia fragmentu ulicy, przy której mieszkałam. Posadzono wówczas kilkadziesiąt drzew przy jednej z ulic na Bielanach. Początkowo podlewałam sadzonki, gdyż akurat przyszło bardzo upalne lato. Wprawdzie teraz już tam nie mieszkam, ale drzewa są i będą śladem po mnie, gdy mnie już nie będzie.
Ma pani szerokie zainteresowania, a wiele z nich skupia się wokół przyrody.
Jestem dziennikarzem, dużo czytam. Ciągle wpadają mi w ręce interesujące publikacje z różnych dziedzin. Przyroda jako integralna część tego świata przyciąga moją uwagę. Na przykład jestem zakochana w książkach „Życie pszczół” i „Życie mrówek” Maurice’a Maeterlincka. To są fenomenalne opowieści z pogranicza filozofii, biologii i kultury. Opowiadają o tym, jak jesteśmy połączeni z naturą. Bardzo polecam te pozycje. Można wiele rzeczy zrozumieć, patrząc, jak jest zorganizowany świat pszczół czy mrówek.
Obowiązkową pozycją w każdym domu powinien być także atlas drzew czy książka opisująca tropy i ślady zwierząt. Tę ostatnią pozycję kupiłam w szczególności dla moich córek, by wiedziały, co za zwierzę przechodziło leśną ścieżką.
Wielu miłośników lasów w Polsce jest także grzybiarzami. Pani również?
Próbowałam to robić, ale niestety bez powodzenia. Gdy ostatnio wybrałam się na grzyby, to skończyłam, kupując je na targu. Jeżeli więc chodzi o grzyby, to najlepiej wychodzi mi ich jedzenie. W zbieraniu nie odniosłam na razie sukcesów.
